0
0,00 
0 produkt(y)
No products in the cart.
0
0,00 
0 produkt(y)
No products in the cart.

Bez kategorii

Palenie świec z wosku pszczelego to naturalny sposób na oczyszczenie powietrza

Wosk jest podstawowym budulcem ula, ponieważ powstają z niego plastry, w których wychowują się nowe pokolenia pszczelich rodzin. Produkowany jest przez pszczoły dzięki spożywaniu dużej ilości miodu i pyłku. Podobnie jak inne produkty pszczele, ma wiele cennych właściwości. Jest on znany i stosowany od co najmniej 4,5 tys. lat! Dlaczego więc o nim zapomnieliśmy? A no dlatego, że na nasz rynek wszedł tańszy (i jakościowo gorszy, ale o tym niżej) zamiennik – parafina. A żeby wyprodukować 1 kg wosku pszczoły zużywają około 3,6 kg miodu! Więc musicie przyznać, że jest to pracochłonne, czasochłonne i kosztowne zadanie.

Świeca jak każda inna?

W ciągu ostatnich kilku stuleci, świece woskowe zostały stopniowo zastąpione przez świece łojowe (z tłuszczu zwierzęcego), a w ostatnim stuleciu przez świece parafinowe. Parafina jest wykonana z osadu wytrącającego się z ropy naftowej. Osad jest następnie bielony benzenem i zmienia się jego właściwości innymi rozpuszczalnikami chemicznymi. Podczas palenia świec parafinowych powstaje sadza i dym zawierający  toksyczne substancje rakotwórcze, łącznie z bardzo szkodliwymi związkami chemicznymi zawartymi w powszechnie stosowanych ołowianych knotach. Prawdopodobnie nigdy nie zapalił_byś świecy parafinowej ze względu na ich nieprzyjemny zapach (porównywalny do spalin), ale został on przytłumiony przez syntetyczne dodatki zapachowe, z których wiele to substancje drażniące lub toksyczne same w sobie. A gdybyś wiedział, że resztki sadzy, dymu i chemikaliów z takich świec mogą przyklejać się do ścian, sufitu oraz przewodów wentylacyjnych i zaczynają w nich krążyć, gdy tylko włączysz ogrzewanie lub klimatyzację, nigdy prawdopodobnie nie zapalił_byś takich świec. Teraz już wiesz. Jednak jest rozwiązanie – świece naturalne. A te wykonane z czystego wosku pszczelego nie powodują żadnego z tych problemów. Wręcz przeciwnie, mają one niezwykle korzystny wpływ na układ oddechowy.

Naturalny wosk pszczeli

W skład pszczelego wosku wchodzą estry alkoholi i kwasów tłuszczowych, węglowodory, wolne kwasy tłuszczowe, wolne alkohole tłuszczowe i wiele innych substancji. W wosku zawarte są także węglowodany, barwniki, minerały i substancje aromatyczne. Chryzyna w nim obecna wykazuje działanie antybiotyczne. Estry i beta- karoten mają właściwości przeciwzapalne i odnawiające. Występujące w wosku flawonoidy działają zarówno przeciwzapalnie, jak przeciwbakteryjnie. Wosk pszczeli zawiera skwalen, który naturalnie występuje w skórze ludzkiej i chroni przed drobnoustrojami. Produkt ten jest źródłem witaminy A, która pobudza i reguluje podziały komórkowe. Ponadto w wosku został zawarty kwas palmitynowy, melisowy, masłowy, walerianowy i octowy. Jest on wykorzystywany także w dermatologii jako naturalny środek o działaniu przeciwdrobnoustrojowym, przeciwzapalnym i odnawiającym. Może być stosowany przy leczeniu oparzeń i ran.

Zalety naturalnych świec woskowych

Świece woskowe odświeżają i jonizują powietrze. Płonąca świeca jest nie tylko źródłem światła, ale także produktem o cennych właściwościach leczniczych. Przede wszystkim woskowe świece likwidują szkodliwe zapachy naturalne i sztuczne, w tym zapach dymu tytoniowego. Świece odświeżają również powietrze, a dodatkowo, nasycają je przyjemnym miodowym aromatem. Produkt ten ujemnie jonizuje powietrze, co oznacza, że neutralizuje negatywne promieniowanie urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Dodatkowo jony te łagodzą alergie, astmę, choroby górnych dróg oddechowych i płuc. Zapach świec woskowych korzystnie wpływa na samopoczucie i działa uspokajająco. Udowodniono, że pozytywnie wpływa na koncentrację. Warto wiedzieć, że świece z wosku pszczelego spalają się bezdymowo i nie uwalniają żadnych szkodliwych substancji. Ponadto dają jasne, ciepłe i przyjemne światło. Świece woskowe powinno palić się od 15 do 60 minut dziennie. Wiele osób cierpiących na astmę, alergię czy problemy z zatokami potwierdziło, że ich oddech stał się o wiele swobodniejszy, a sen mniej zakłócony.*

Palenie świec z wosku pszczelego 

Świece z wosku pszczelego mają właściwości zdrowotne i walory estetyczne. Jednak należy palić je w odpowiedni sposób. Po pierwsze z zachowaniem środków ostrożności – pod nadzorem, w miejscach niedostępnych dla dzieci i zwierząt, poza przeciągiem i z dala od łatwopalnych materiałów, np. firanek. 

Ważny jest także czas palenia świecy z wosku pszczelego. Musi on zostać dopasowany do średnicy świecy. Chodzi o to, żeby wosk rozpuścił się równomiernie na całej powierzchni świecy. Jest to najbardziej istotne przy świecach o większej średnicy, gdzie 30 minutowe palenie jest niewystarczające i spowoduje tunelowanie świecy. Jeśli jednak świeca paliła się za krótko i powstał tunel, konieczne będzie ścięcie pozostałych boków lub odlanie roztopionego wosku, aby płomień nie zgasł. Po takiej korekcie palimy świecę tak długo, aż roztopi się po całości. Pozostały wosk warto zachować – można będzie go wykorzystać do odlania własnej świeczki lub do kominka. Za długie jednorazowe palenie też nie jest wskazane. Po kilku godzinach knot zrobi się za długi, a świeca zacznie kopcić i wypalać się za szybko. 

Świeca będzie cieszyła nas długo, jeśli będziemy pilnować długości knota. Optymalna długość to ok. 5 mm. Przed każdym paleniem należy skrócić knot. Jeśli planujemy długie palenie, warto w jego trakcie skrócić knot i ponownie zapalić świecę. Podczas dłuższego palenia knot może się zwijać na jedną ze stron – wystarczy skrócić go, żeby wszystkie boki równomiernie się topiły. 

Ze względów bezpieczeństwa nie należy palić świecy do samego końca lub do dna słoika. Szkło się nagrzewa, a świeca wolnostojąca może kapać, więc należy pamiętać o podkładkach zabezpieczających powierzchnię. Pamiętajmy także o odczekaniu kilku godzin od otwarcia przesyłki ze świecą w naczyniu do jej odpalenia. Zwykle świece podczas dostawy są w zimnym miejscu, więc ich nagłe rozpalenie może spowodować pęknięcie pojemnika. Trzeba poczekać, aż świeca będzie w temperaturze pokojowej.

*”Ponadczasowe tajemnice zdrowia i odmładzania” T.1, Andreas Moritz , s. 399

Kolorowy trawnik, czyli dlaczego warto założyć łąkę kwietną

A scenery of a country field full of poppies and other wildflowers

Przede wszystkiem nakład pracy przy zakładaniu łąki kwiatowej jest bardzo mały, a efekt wizualny robi wrażenie! Na jednej łące można spotkać ok 300 gatunków roślin i zwierząt. Dodatkowo łąki kwietne są iezwykle łatwe w utrzymaniu. W sprzyjających warunkach i przy odpowiednim doborze mieszanki wystarczy jedynie skosić teren raz lub dwa razy w roku. Kwiaty rosnące na łące mają rozbudowany system korzeniowy, co sprawia że rośliny są bardziej odporne na suszę. Natomiast w czasie deszczu potrafią absorbować dwa razy więcej wody niż trawnik i przechować ją dłużej w glebie.

Dlaczego warto wysiać łąkę kwietną?

  • łąki kwiatowe pomagają ograniczyć negatywne skutki zmian klimatu – filtrują powietrze, obniżają temperaturę,  poprawiają retencję wód opadowych – dzięki łące kwietnej woda deszczowa nie spłynie tak szybko do kanalizacji, zmniejsza się też ryzyko lokalnych podtopień i „powodzi natychmiastowych”
  • zasiane między ruchliwymi ulicami pełnią funkcję antysmogową, ozdobną i urozmaicają krajobraz
  • łąki pełne kwiatów są tańsze w utrzymaniu niż trawnik i biologicznie o wiele bardziej różnorodne
  • nie wymagają tak częstej pielęgnacji i dużej ilości wody, jak trawniki
  • łąka kwietna stanowi schronienie dla wielu zwierząt żyjących w mieście, przyciąga motyle, pszczoły, ptaki
  • założenie łąki kwietnej jest jednym z łatwych sposobów wspierania bioróżnorodności

Łąka kwietna to miejsce pełne kwiatów, zapachu i mnóstwa kolorów  a także znakomite schronienie dla dzikich pszczół i innych pożytecznych owadów.

Założenie łąki kwietnej w ogrodzie jest niezwykle łatwe. Wystarczy wygospodarować kawałek trawnika w otwartym, nasłonecznionym miejscu i wysiać nasiona. Mini-łąka, bogata w kwiaty zapewnia osłonę i pokarm dla dzikiej przyrody. Utrzymanie łąki kwietnej jest znacznie łatwiejsze niż utrzymanie tradycyjnego trawnika, a taka ozdoba przełamuje monotonię zielonej murawy i dodaje życia ogródkowi. Dodaje energii kolorów, ale również bioróżnorodności i  dźwięków – bzyczenia owadów przez całe lato.

Gdzie można wysiać łąkę?

Wszędzie! Warunkiem jest jedynie odpowiednie przygotowanie gleby. Możesz ją wysiać przy drodze, w miejscach, gdzie nic nie rośnie, zastąpić nią zwykły trawnik. Można ją wysiać w donicy i przyozdobić nią miejskie balkony. Warto zachęcać innych do 

Kiedy wysiewać łąkę?

Łąkę jednoroczną najlepiej wysiewać wiosną. Do kiełkowania potrzebne są stale dodatnie temperatury i większa ilość opadów. W przypadku suchej wiosny, podczas wschodów należy zapewnić łące odpowiednią ilość wody.

Alternatywą jest siew jesienny. Nasiona przezimują w gruncie i rozpoczną wzrost, gdy pojawią się sprzyjające warunki. Takie rozwiązanie stosuje się ze względu na niektóre gatunki roślin, zwłaszcza wieloletnich, które lepiej kiełkują po przemrożeniu. Jednak stosując siew jesienny, musimy liczyć się z możliwością zdominowania łąki przez trawy i chwasty, które zaczynają kiełkowanie w niższych temperaturach. Dodatkowo wczesne kiełkowanie siewek naraża je na niebezpieczne skutki przymrozków. Siew jesienny wykonujemy gdy temperatura jest niska, ale nie doszło jeszcze do zmrożenia gruntu.

Łąkę wieloletnią możemy wysiać w dowolnym momencie sezonu wegetacyjnego. Należy jedynie pamiętać o zachowaniu odpowiedniej wilgotności gleby..

Łąka kwietna – jak ją założyć ?

  • łąkę kwietną wysiewamy w miejscu pozbawionym roślinności i na terenie odchwaszczonym (ręcznie, nie chemicznie)
  • gleba – przed wysianiem łąki kwietnej należy intensywnie przegrabić i rozdrobnić ziemię, żeby nasiona miały szansę wykiełkować
  • sianie – można łąkę kwietną siać ręcznie lub siewnikiem
  • podlanie – po wysianiu nasiona należy dobrze ubić lub przysypać warstwą ziemi ogrodniczej, aby uniknąć wydziobania przez ptaki, wypłukania przez deszcze. Następnie należy podlać wysianą łąkę.

Rośliny miododajne

Chociaż rośliny miododajne same z siebie miodu nie dają, stanowią podstawę do produkcji miodu. Delektujemy się miodem, jednak nie zawsze pamiętamy, dzięki czemu on powstaje. Jeśli nawet znamy proces powstawania miodu, zwykle nie dociekamy, które rośliny sprzyjają pszczołom i nie dbamy o to, by było ich jak najwięcej. A to duży błąd!

Rośliny miododajne w znacznej większości charakteryzują się pięknymi, wielobarwnymi kwiatami o zachęcających zapachach. Kwitną one zwykle długo i jest ich bardzo wiele. Ich głównym celem jest zachęcenie zapylaczy do ich odwiedzenia. Dostarczają one naktaru do produkcji miodu – pokarm energetyczny i pyłku z którego powstaje pierzga i mleczko pszczele – pokarm białkowy.

Wśród roślin miododajnych możemy wyróżnić: kwiaty jednoroczne, byliny wieloletnie, krzewy i drzewa. Szczególnym zagrożeniem dla pszczół są monokultury, gdyż nie mogą one żywić się tylko jednym gatunkiem roślin. Jedynie różnorodność roślin miododajnych występujących w okolicy pozwoli im na dostarczenie pokarmu od marca do września. Warto wiedzieć, że pszczoły zaczynają zbierać pyłek i nektar w dni słoneczne, kiedy temperatura powietrza wiosną przekracza 12 ºC.

Wartość użytkowa roślin miododajnych jest spotęgowana, jeśli człowiek czerpie z nich dodatkowe korzyści. Dotyczy to drzew owocowych i uprawnych np.: jabłoni, wiśni, koniczyny białej, rzepaku czy gryki. Miododajne rośliny mogą być także dekoracją balkonów, tarasów i altanek.

Rośliny zielne

Do roślin zielnych kwitnących w kwietniu i maju, których kwiaty dostarczają pszczołom nektar i pyłek zaliczyć można: podbiał pospolity, ciemiernik biały, przylaszczka pospolita, sasanka zwyczajna, rzepak, chaber górski, żywokost lekarski, szałwia łąkowa, ostrzeń pospolity, rezeda żółta, koniczyna biała, trędownik bulwiasty.

Do roślin zielnych czerwca i lipca występujących w Polsce powszechnie i najbardziej miododajnych należą: bobik, czyściec prosty, rozchodnik ostry, wyka kosmata, chaber bławatek, koniczyna czerwona, żmijowiec zwyczajny, stulisz sztywny, facelia błękitna, koniczyna białoróżowa, gorczyca jasna, ostrożeń łąkowy, jasieniec piaskowy, dzięgiel leśny, lucerna siewna, kocimiętka naga, szanta zwyczajna, wierzbówka kiprzyca, bodziszek łąkowy, wiesiołek dwuletni, wyka ptasia, dziurawiec zwyczajny, krwawnica pospolita, chaber drakiewnik, nostrzyk żółty, szczeć pospolita, seradela pastewna, lebiodka pospolita, ślaz zygmarek, ożanka nierównoząbkowa, świerzbica polna, łyszczek wiechowaty, popłoch pospolity, gryka zwyczajna, kocimięta właściwa, oman wielki, chaber nadreński, mikołajek płaskolistny, mięta długolistna, chaber łąkowy, mięta polna, niecierpek gruczołowaty, nawłoć ogrodowa, nawłoć późna, marzymięta grzebieniasta, nawłoć kanadyjska, aster gawędka.

Ze względu na dużą wydajność nektaru i pyłku oraz masowość i powszechność występowania na obszarze Polski na uwagę zasługują w szczególności następujące rośliny zielne:

  • czyściec prosty – kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest dobrze oblatywany przez pszczoły. Jego wydajność miodowa wynosi 500 kg z 1 ha
  • kocimięta naga – zakwita w drugiej dekadzie czerwca i kwitnie przez około 5 tygodni. Uprawiana często w ogródkach pszczelarskich w pobliżu pasiek. Jej wydajność miodowa sięga 800 kg z 1 ha, a wydajność pyłkowa 50 kg z 1 ha
  • szanta zwyczajna – zakwita w drugiej dekadzie czerwca i kwitnie przez około 4-5 tygodni, czasem nawet aż do sierpnia. Przez pszczoły licznie odwiedzana. Wydajność miodowa wynosi 400 kg z 1 ha
  • chaber drakiewnik – zakwita pod koniec czerwca i kwitnie przez 6 tygodni. Wydajność miodowa 500 kg z 1 ha
  • lebiodka pospolita – zakwita pod koniec czerwca. Kwitnie w lipcu i na początku sierpnia. Jest licznie odwiedzana przez pszczoły. Wydajność miodowa z 1 ha zwartego łanu może przekraczać nawet 500 kg
  • ożanka nierównoząbkowa – zakwita w trzeciej dekadzie czerwca i kwitnie przez około 4-5 tygodni. Jest bardzo chętnie odwiedzana przez pszczoły miodne, zbierające nektar i pyłek. Jej wydajność miodowa sięga 700 kg z 1 ha
  • oman wielki – zakwita w pierwszej dekadzie lipca i kwitnie do września. Pszczoły zbierają z niego bardzo ochoczo pyłek i nektar. Zasługuje na uwagę ze względu na długi okres kwitnienia
  • chaber nadreński – kwitnie od początku lipca przez prawie 6 tygodni. Jedna z najlepszych roślin miododajnych na glebach jałowych. Wydajność miodowa do 600 kg z 1 ha, a pyłkowa do 260 kg z 1 ha
  • mikołajek płaskolistny – zakwita w połowie lipca i kwitnie do końca sierpnia. Jest licznie odwiedzany przez pszczoły. Na 1 m2 zwartego łanu pracuje jednocześnie kilkadziesiąt pszczół. Wydajność miodowa sięga do 700 kg z 1 ha, a pyłkowa do 100 kg z 1 ha
  • niecierpek gruczołowaty – zakwita w trzeciej dekadzie lipca i kwitnie do października. Oprócz nektaru dostarcza w dużej ilości pyłku. Jego wydajność miodowa wynosi nawet do 700 kg z 1 ha, natomiast pyłkowa około 400 kg z 1 ha
  • nawłoć ogrodowa – zakwita w trzeciej dekadzie lipca i kwitnie do września. Na północy Polski do połowy września. Jej wydajność miodowa z 1 ha wynosi ponad 400 kg, a pyłkowa 100-200 kg
  • nawłoć późna – zakwita na przełomie pierwszej dekady sierpnia i kwitnie do końca września. Jej wydajność miodowa wynosi nawet 700 kg z 1 ha, a pyłkowa około 50 kg z 1 ha
  • facelia błękitna – wschodzi po 8 dniach, zakwita po 50 dniach od daty wysiewu i kwitnie przez 5 tygodni; można ją siać w różnych terminach. Wydajność miodowa na dobrych glebach dochodzi do 300-400 kg miodu/ha, a pyłkowa od 200 do 300kg/ha.
  • gryka zwyczajna – zakwita 15-25 dni od siewu, czyli bardzo szybko, natomiast kwitnienie trwa długo – od 44 do 60 dni. Wydajność miodowa ok. 115-300 kg/ha, pyłkowa 25 kg/ha
  • jasnota biała – okres kwitnienia od kwietnia do września. Wydajność miodowa do 200 kg/ha, pyłkowa ok. 50 kg/ha
  • koniczyna -kwitnie od maja do września. Wydajność miodowa ok. 90-100 kg/ha, pyłkowa 30 kg/ha
  • melisa lekarska – kwitnie od czerwca do sierpnia. Wydajność miodowa 32-118 kg/ha
  • nostrzyk biały – wydajność miodowa 300–600 kg/ha, pyłkowa 40-170 kg/ha
  • ogórecznik lekarski -kwitnienie rozpoczyna się pod koniec czerwca i trwa około trzech tygodni. Wydajność miodowa 153-211 kg/ha
  • szałwia lekarska – kwitnie od końca maja do końca lipca. Wydajność miodowa 190-600 kg/ha
  • żmijowiec zwyczajny – kwitnie od czerwca do października. Wydajność miodowa do 400 kg/ha, pyłkowa ok. 70 kg/ha

Krzewy miododajne

  • Leszczyna pospolita. Wiatropylny krzew z rodziny brzozowatych. Występuje pospolicie w całej Polsce w lasach i zaroślach. Zakwita przeważnie w marcu. Termin kwitnienia zależny jest od przebiegu pogody pod koniec zimy. Pszczoły zbierają z leszczyny cenny o tej porze pyłek.
  • Wierzba iwa. Zakwita przed rozwojem liści w pierwszej dekadzie kwietnia i kwitnie przez okres 1-2 tygodni. Wszystkie odmiany są dobrymi roślinami pożytkowymi. Wydajność nektarowa z 1 ha wynosi 25-35 kg, wydajność pyłkowa z 1 ha – 30-45 kg.
  • Śliwa ałycza. Zakwita w połowie kwietnia jeszcze przed rozwojem liści, zanim zakwitną drzewa owocowe. Kwitnie ponad 1 tydzień. Zarówno wydajność miodowa jak i pyłkowa wynoszą około 30 kg z 1 ha.
  • Agrest pospolity. Zakwita około połowy kwietnia o kwitnie 10-14 dni. Wydajność miodowa oceniana jest na 20-30 kg z 1ha. Agrest dostarcza również pyłku.
  • Czeremcha zwyczajna. Zakwita w trzeciej dekadzie kwietnia i kwitnie przez okres 2 tygodni. Wydajność miodowa wynosi ok. 12 kg z 1 ha.
  • Porzeczka czarna. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja przez około 2 tygodnie. Jest dość chętnie odwiedzana przez pszczoły. Wydajność miodowa z 1 ha plantacji wynosi 50-70 kg.
  • Śliwa tarnina. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja przed rozwinięciem się liści przez około 7 dni. Jej wydajność miodową określono na ok. 25 kg z 1 ha.
  • Wiciokrzew suchodrzew. Zakwita w pierwszej dekadzie maja i kwitnie przez około 2 tygodnie. Jest to bardzo dobra roślina miododajna wydajność miodowa wynosi ok. 120 kg z 1 ha.
  • Berberys zwyczajny. Kwitnie w maju. Nektar dostarcza pszczołom tylko w sprzyjających warunkach pogodowych. Na liściach czasami pojawia się spadź w czerwcu.
  • Borówka czarna (krzewinka). Kwitnie w maju. Przy sprzyjającej pogodzie daje miód towarowy. Wydajność z 1 ha dochodzi do 100 kg.
  • Bagno zwyczajne (krzewinka). Kwitnie w maju i czerwcu na torfowiskach i w mokrych lasach. Wydajność miodowa do 80 kg z 1 ha. Pyłek szkodliwy dla pszczół. Małe ilości nie wywołują zatruć.
  • Kruszyna pospolita. Zakwita w trzeciej dekadzie maja i kwitnie nawet do sierpnia. W czerwcu masowo. Jej wydajność miodowa wynosi około 80 kg z 1 ha.
  • Irga czarna. Występuje w południowej części Polski w górach na wapiennych skałach. Zakwita w drugiej i trzeciej dekadzie maja. Wydajność sięga 350 kg z 1 ha.
  • Irga błyszcząca. Zakwita w drugiej, trzeciej dekadzie maja. Kwitnie przez okres 4 tygodni. Jej wydajność miodową określono na 340 kg z 1 ha, a wydajność pyłkową na 12 kg z 1 ha.
  • Malina właściwa. Rozpoczyna kwitnienie pod koniec maja przez trzy tygodnie. Wydajność miodowa około 200 kg z 1 ha, pyłkowa – 15 kg z 1 ha.
  • Śnieguliczka biała. Zakwita w pierwszej dekadzie czerwca i kwitnie około 10 tygodni. Wydajność miodowa wynosi ok. 190 kg z 1 ha, pyłkowa ok. 10 kg z 1 ha.
  • Macierzanka piaskowa (półkrzew). Zakwita w połowie czerwca i kwitnie do końca sierpnia. Pospolita w Polsce niżowej. Wydajność miodowa do 150 kg z 1 ha.
  • Winobluszcz trójklapowy. Zakwita w pierwszej dekadzie sierpnia i kwitnie przez około 4 tygodni. Wydajność miodowa wynosi 200-300 kg z 1 ha.
  • Wrzos zwyczajny (krzewinka). Zakwita w drugiej dekadzie sierpnia i kwitnie 4-5 tygodni. Wydajność miodowa może wynosić do 120 kg. Dostarcza pszczołom także pyłek.

Drzewa miododajne

  • Jabłoń domowa. Jabłonie zakwitają w pierwszej dekadzie maja i kwitną przez okres 2-3 tygodni. Wydajność miodowa 1 ha sadu jabłoniowego wynosi 10-20 kg, a wydajność pyłkowa ok. 8 kg.
  • Czereśnia. Kwitnie równocześnie z rozwojem liści w końcu kwietnia lub na początku maja. Kwitnienie trwa około 2 tygodni. Pszczoły chętnie zbierają z niej nektar i pyłek. Wydajność miodowa z 1 ha sadu wynosi 20-40 kg.
  • Śliwa domowa. Zakwita w pierwszej dekadzie maja i kwitnie przez ponad 1 tydzień. Wydajność miodowa przy sprzyjających warunkach meteorologicznych może dochodzić do 50 kg z 1 ha. Wydajność pyłkowa wynosi 10-15 kg z 1 ha.
  • Wiśnia pospolita. Zakwita w pierwszej dekadzie maja i kwitnie przez okres 2 tygodni. Wydajność miodowa z 1 ha sadu sięga 20-30 kg, a wydajność pyłkowa ok. 14 kg.
  • Grusza pospolita. Kwitnie na początku maja. Dostarcza pszczołom więcej pyłku niż nektaru. Wydajność miodowa 1 ha sadu gruszowego jest niewielka i wynosi 4-6 kg, w pyłkowa 5 kg z 1 ha.
  • Klon polny. Zakwita w pierwszej dekadzie maja i kwitnie przez okres 2 tygodni. Jego wydajność miodowa wynosi ok. 50 kg z 1 ha.
  • Klon zwyczajny. Zakwita w trzeciej dekadzie kwietnia i kwitnie przez okres około 2 tygodni.
  • Kasztanowiec zwyczajny. Zakwita w pierwszych dniach maja. Kwitnie przez około 2 tygodnie. Wydajność miodowa ok. 50 kg z 1 ha, pyłkowa 25 kg z 1 ha. Pyłek zawiera saponinę i dlatego jest w pewnym stopniu szkodliwy dla pszczół.
  • Klon jawor. Kwitnie w pierwszej połowie maja. Odznacza się obfitym wydzielaniem nektaru. Wydajność miodowa 50 kg z 1 ha, 0,5 kg z jednego drzewa.
  • Robinia akacjowa. Zakwita w pierwszej dekadzie czerwca. Kwitnie przez okres 1-2 tygodni. Wydajność miodowa wynosi ok. 65 kg z 1 ha, pyłkowa ok. 15 kg z 1 ha.
  • Lipa szerokolistna. Zakwita w drugiej dekadzie czerwca, kwitnie ok. 2 tygodnie. Wydajność miodowa ok. 200 kg z 1 ha, pyłkowa zaś 35 kg z 1 ha.
  • Lipa Moltkego. Zakwita w trzeciej dekadzie czerwca. Kwitnie ok. 2 tygodnie. Wydajność miodowa 600 kg z 1 ga, a pyłkowa 40 kg z 1 ha.
  • Lipa drobnolistna. Zakwita w pierwszej dekadzie lipca. Kwitnie 2 tygodnie. Wydajność miodowa wynosi 200 kg z 1 ha, pyłkowa – 40 kg z 1 ha.
  • Lipa Lipińskiego III. Zakwita w pierwszej dekadzie lipca. Kwitnie 2 tygodnie. Wydajność miodowa 350 kg z 1 ha, pyłkowa 5 kg z 1 ha.
  • Lipa krymska. Zakwita w pierwszej dekadzie lipca i podobnie jak inne lipy kwitnie ok. 2 tygodni. Wydajność miodowa 300 kg z 1 ha, pyłkowa ok. 90 kg z 1 ha.
  • Lipa kwietna. Zakwita w drugiej dekadzie lipca. Wydajność miodowa ok. 250 kg z 1 ha, a pyłkowa ok. 85 kg z 1 ha.
  • Lipa japońska. Zakwita w drugiej dekadzie lipca. Wydajność miodowa to 280 kg z 1 ha, a pyłkowa 40 kg z 1 ha.
  • Lipa wonna. Zakwita zwykle w połowie lipca. Kwitnie nawet do trzech tygodni. Jej wydajność miodowa wynosi ok. 200 kg z 1 ha, zaś pyłkowa ok. 45 kg z 1 ha.

Dlaczego rośliny miododajne powinny gościć w naszych domach i ogrodach?

Rośliny miododajne, poza spełnianiem ważnych funkcji, cechują się także pięknym wyglądem i przyjemnym zapachem, dzięki czemu stanowią wspaniałą ozdobę naszych balkonów, ogrodów i działek. Ich uprawa nie wiąże się z koniecznością wykonywania mnóstwa skomplikowanych czynności, dlatego każdy zapalony ogrodnik bez problemu może ozdobić nimi swoje rabaty. Wystarczy chcieć!

Rośliny miododajne posadzone na działce będą piękną ozdobą, ale przede wszystkim ogromnym wkładem na pomoc pszczołom. Przez ciągły rozwój infrastruktury zostało już niewiele naturalnych miejsc, z których mogą one pozyskiwać nektar. Sadząc rośliny miododajne na tarasie, balkonie lub działce, dostarczymy pszczołom pożywienia i materiału na miód, a tym samym wspieramy proces zapylania roślin. Możemy sadzić je nawet na balkonach w centrum miasta – pszczoły znajdą je bez problemu. Niewielkim wysiłkiem możemy zrobić coś wielkiego! Ogród, który jest miejscem przyjaznym dla pszczół i pomaga im przetrwać to powód do dumy!

Wzmocnij swoją naturalną odporność

Przyszedł czas obniżonej odporności. Warto o nią zadbać. Jednak zdrowy i dobrze funkcjonujący układ odpornościowy nie jest jedynie wynikiem łykania wzmacniającego syropku czy suplementu diety. Nasza odporność to efekt prawidłowej, zdrowej diety i tego w jaki sposób spędzamy swój czas.

Zadbajmy o siebie i swoją rodzinę – zainwestujmy w budowę naturalnej odporności! A jak to zrobić?

  1. Pozbądź się produktów, które mogą przeszkadzać w budowaniu układu odpornościowego. Podczas zakupów warto zerkać na składy produktów, które kupujemy. Często te, które mają na opakowaniu napis „eko”, „naturalny” czy „wege” są jedynie zagrywką marketingową i niekoniecznie są dobre dla naszego organizmu. Im mniej składników w danym produkcie tym lepiej.
  2. Sięgaj po produkty z dobrych źródeł. Inwestując w lepsze jakościowo jedzenie oszczędzamy na lekach i wizytach u lekarzy.
  3. Większość z nas sięga po miód, dopiero w momencie zachorowania. To DUŻY BŁĄD! Warto zadbać o swoją odporność już wcześniej. Miód posiada działanie antybiotyczne, przeciwzapalne i wykrztuśne. Jest źródłem witaminy C, E i A. Z tego powodu znajduje swoje zastosowanie jako naturalny środek wspomagający odporność. Działanie antybiotyczne potęguje rozpuszczenie miodu w ciepłej wodzie, herbacie czy mleku. Jego bakteriobójczość wzrasta około 200-krotnie. Pamiętaj jednak aby temperatura nie była wyższa niż 45⁰C, wówczas miód traci swoje właściwości
  4. Alkohol i papierosy niszczą witaminy i zmniejszają ich wchłanialność i mikroelementy, które wzmacniają nasze siły obronne. Chociaż rzucenie palenia jest trudne, na pewno warto byłoby ograniczyć liczbę wypalanych papierosów.
  5. Doskonałą receptą na zwiększenie odporności jest aktywność fizyczna. Lekarze podpowiadają by było to 3 razy w tygodniu po 30 minut.
  6. Zainwestuj w sen. Przemęczony organizm jest bardziej podatny na infekcję. Warto wiedzieć, że powinniśmy wypoczywać w całkowitej ciemności i ciszy. Dorosły człowiek potrzebuje ok. 8 godzin snu na dobę.
  7. Codziennie poświęć trochę czasu na relaks, odprężenie, wyciszenie. Spotkania z przyjaciółmi, wyjścia do teatru czy kina to nie tylko sposób na świetne spędzanie czasu, ale też na… wzmocnienie odporności.
  8. Ogromną moc ma też śmiech. Głośny, serdeczny, angażujący całe ciało powoduje wzrost ilości przeciwciał. Poza tym śmiech przyczynia się do obniżenia poziom stresu, który osłabia odporność.

Bibliografia:

  1. Kalendarz odbudowy odporności, Ewa Kozioł, www.zielonyzagonek.pl
  2. Odporność – 9 sposobów na wzmocnienie odporności organizmu, Beata Prasałek, www.poradnikzdrowie.pl

Sposób na długowieczność – pszczeli pyłek kwiatowy

Medycyna dysponuje dziś wieloma skutecznymi metodami leczenia wielu chorób, jednak często jest to już właściwie „gaszenie pożaru”. Zasadniczym problemem jest tutaj profilaktyka. Pomimo ogromnego postępu technologicznego i farmakologicznego, jedyne z najlepszych sposobów przeciw różnym chorobom ofiaruje nam sama natura. Pszczeli pyłek kwiatowy prezentuje się dość zwyczajnie. Przyjrzymy mu się jednak dokładniej.

Pyłek kwiatowy, które produkują kwiaty, to obok miodu podstawowy pokarm pszczół. Jego wnętrze zawiera fantastyczne konstrukcje, zbyt skomplikowane, by były dziełem człowieka. Pszczeli pyłek kwiatowy jest unikatowym naturalnym magazynem wielu biokatalizatorów. Ma on niezwykle bogaty skład chemiczny – zidentyfikowano w nim ponad 250 różnych związków. Znajdują się w nim cukry proste (fruktoza, glukoza), kwasy tłuszczowe, ponad 30 oraz składniki mineralne, takie jak potas, fosfor, wapń, magnez, sód, żelazo i cyn. Pyłek kwiatowy jest też źródłem wielu witamin. Wśród nich najważniejszymi są: A, B1, B2, B3, E, C, PP, D, H, B12, kwas foliowy, inozytol, biotyna, kwas pantotenowy, kwercytyna. Wszystkie te związki czynne działają łagodnie i powoli, nie naruszając istniejącej równowagi narządowej, tkankowej czy układowej. Umożliwia to organizmowi człowieka aktywację własnych naturalnych mechanizmów obronnych, zwiększając szansę na utrzymanie zdrowia.

Dla zrozumienia znaczenia pszczelego pyłku kwiatowego musimy wiedzieć, że zdrowie i choroba nie są zdeterminowane na poziomie narządów, a na poziomie każdej komórki budującej nasze ciało. Dlatego określone składniki odżywcze mogą leczyć je na poziomie komórkowym na długo przed utajeniem się choroby.

Badania przeprowadzone nad pszczelim pyłkiem kwiatowym potwierdziły jego korzystny wpływ na zdrowie człowieka.

Jakie jest jego działanie?

– wzmacnia apetyt i reguluje przemianę materii,

– wzmacnia organizm i działa przeciwko anemii, a także przyczynia się do spadku wagi u osób otyłych,

– ma właściwości detoksykacyjne (odtruwające), zmniejsza lub całkowicie eliminuje szkodliwe oddziaływanie wielu czynników chemicznych na organizm człowieka,

– ochrania wątrobę przed zatruciem substancjami toksycznymi, ułatwia jej odnawianie, a także wspomaga leczenie choroby alkoholowej,

– wykazuje właściwości antydepresyjne, antyalergiczne i antybiotyczne,

– zmniejsza nerwowość i rozdrażnienie, zwiększa koncentrację,

– pobudza komórki nerwowe, przez co sprzyja funkcjonowaniu mózgu,

– poprawia pamięć, koncentrację uwagi, procesy myślowe, nastrój oraz wzmacnia siłę psychofizyczną,

– zmniejsza zmęczenie i uczucie niepokoju przyspieszając odzyskanie stanu normalnego,

– poprawia krążenie krwi i oddychanie, co spowolni proces zmęczenia organizmu, w szczególności u osób starszych,

– poprawia wydajność serca,

– chroni prawidłową funkcję wątroby,

– ma bezpośredni wpływ na rozwój umysłowy oraz funkcje autonomiczne rosnącego dziecka,

– profilaktyczne przyjmowanie pyłku zapobiega występowaniu przeziębienia i grypy, a w przypadku zachorowania, skraca czas leczenia i łagodzi przebieg infekcji.

Jakie są wskazania?

  1. Okresy zdrowienia, stany wyczerpania, zmęczenia, niedobory witaminowe, stany napięcia emocjonalnego, obniżonego nastroju.
  2. Stany depresyjne.
  3. Choroby przewlekłe i wyniszczające, ostre i przewlekłe choroby zakaźne.
  4. Ostre niedobory białkowe.
  5. Wypadanie włosów, zwiększona łamliwość i nadmierna miękkość paznokci, pęknięcia skóry w kącikach ust.
  6. Niedokrwistość wywołana niedoborem żelaza i inne jej rodzaje.
  7. Stwardnienie rozsiane, jako leczenie uzupełniające.
  8. Schorzenia kardiologiczne: choroba niedokrwienna serca, przewlekła niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca, przebyty zawał serca.
  9. Przewlekła niewydolność kończyn dolnych.
  10. Miażdżyca oraz hiperlipidemia.
  11. Choroby przewodu pokarmowego
  12. Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy.
  13. Stłuszczenie wątroby.
  14. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby – leczenie uzupełniające.
  15. Choroby układu moczowego.
  16. Łagodny rozrost gruczołu krokowego.
  17. Immunoterapia niedoborów odpornościowych.
  18. Choroby wieku starczego, np. choroba Alzheimera.
  19. Choroby skóry.
  20. Choroby reumatyczne – leczenie uzupełniające.
  21. Dolegliwości okresu przedmenopauzowego i przekwitania.
  22. Choroby narządu wzroku.
  23. Schorzenia pediatryczne.

STOSOWANIE:

Profilaktycznie i leczniczo pszczeli pyłek kwiatowy można stosować codziennie i cały rok. Jest on całkowicie bezpieczny! Kuracja pyłkowa powinna trwać min. 2-6 miesięcy w zależności od potrzeby. Jest to najkrótszy okres do wystąpienia oczekiwanego efektu leczniczego.

Przyjmujemy go doustnie, a dawka dzienna dla osoby dorosłej to 15-30-45g (odpowiada to ilości 1-2-3 łyżek stołowych) w dawkach podzielonych, po uprzednim rozpuszczeniu w ciepłej (nie gorącej!) wodzie, herbacie, mleku. Pyłek zaleca się spożywać 15-30 minut przed posiłkiem rano. Nie stosować na noc.

W calu zwiększenia przyswajalności przez organizm warto pozostawić miksturę na 2-3 godziny. Czas ten sprawia, że ziarna pęcznieją i pękają uwalniając swoją zawartość.

UWAGA! Kurację pyłkową należy rozpocząć od kilu gramów na dobę (łyżeczka do herbaty), stopniowo zwiększając ją w ciągu 3-4 dni, do zalecanej dawki optymalnej.

UWAGA!

Nie wolno samodzielnie zmieniać dotychczasowej terapii farmakologicznej, ponieważ może to skutkować poważnymi powikłaniami. Należy poinformować lekarza o zamierzaniu zażywania pszczelego pyłku kwiatowego, który należy traktować jako leczenie uzupełniające.

Czy pszczeli pyłek kwiatowy może być podawany dziecom?

Dzieci, szczególnie w wieku przedszkolnym i szkolnym, często narażone są na spadki odporności, a w związku z tym na infekcje. Pomaga on dzieciom, które mają problemy z niedostatecznym odżywianiem z braku łaknienia, niedobór witamin i pierwiastków śladowych. Zaleca się go także przy zespole złego wchłaniania z zaburzeniami trawienia, zaburzeniach wzrostu, przedłużającej się biegunce oraz innych objawach ze strony przewodu pokarmowego, przy zaburzeniach emocjonalnych, wychowawczych i odpornościowych oraz żywieniowych na różnych etapach rozwoju dziecka.

Dodatkowo, pszczeli pyłek kwiatowy pomaga w leczeniu chorób przewlekłych ze zwiększonym zapotrzebowaniem na składniki odżywcze, jak porażenie mózgowe, opóźnienie rozwoju psychicznego i fizycznego, choroby serca, zaburzenia neurologiczne i urazy.

Pyłek całkowicie bezpiecznie jest wprowadzać do diety dziecka od 3 roku życia – tak samo, jak miód. Dzieci chętnie zjedzą pyłek, kiedy usłyszą, że to super jedzenie pszczół dodające nadzwyczajnej siły! Pyłek pszczeli dla dzieci warto wprowadzać rozdrobniony, wymieszany z miodem.

Bibliografia:

Pszczeli pyłek kwiatowy w Apiterapii, Prof. dr hab. Ryszard Czarnecki, 2012

Pyłek, propolis, mleczko pszczele, Pismo Pasieka, 2012

Co w ulu bzyczy?

Wielu z nas zna jedynie jeden dźwięk, który wydają pszczoły – bzyczenie. W rzeczywistości te niezwykłe owady w­ydają ich dużo więcej.

Wszystkie dźwięki, które wydają pszczoły służą do komunikowania się z innymi pszczołami. Brzmienie pszczelej rodziny bywa o różnym natężeniu. Dzięki temu pszczelarze uzyskują informację o aktualnym stanie ula. Przykładowo, gdy pszczoły są zdenerwowane brakiem pokarmu lub, co gorsze – brakiem matki, wydają dużo wyższe dźwięki. Jednak gdy bzyczą niskim tonem oznacza to, że są spokojne. Jeśli więc z wnętrza ula dobiega monotonny, niski głos, pszczelarze są spokojni, gdyż rodzina pszczela ma się dobrze. Do osłuchiwania pszczół można wykorzystywać gumową rurkę lub zwykły lekarski stetoskop.

Zróżnicowane dźwięki w ulu wydają także jego mieszkańcy. Na przykład matki, gdy są bardzo młode, śpiewają lub kwaczą, a podczas wędrówki na plastrach trąbią. Robotnice mają charakterystyczny śpiew wracając z pożytków, co ma służyć informowaniu o tym pszczoły znajdujące się w ulu. Jeszcze inne odgłosy wydają trutnie – buczą w bardzo charakterystyczny sposób, dzięki czemu łatwo rozróżnić na łące pszczołę robotnicę od trutnia.

Wideo pokazuje wnętrze ula, gdzie możemy usłyszeć jego brzmienie.

Scroll to Top